پس از هخامنشیان در سکه حاکمان محلی پارس (فرترکه‌ها) درفشی دیده می‌شود که شباهت آشکاری به داستان‌های شاهنامه درباره درفش کاویانی دارد. با توجه به آثاری مانند اختر کاویان و درفش مربعی شکل از دوران هخامنشیان، این احتمال وجود دارد که درفشی از دوران هخامنشیان به دست حاکمان محلی پارس رسیده بود و برای آنها افتخاری بزرگ بود که محافظ درفش باستانی هخامنشیان بودند. 

درفش کاویانی ریشه در اسطوره‌های ایرانی دارد ولی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که این درفش تحت تاثیر هنرهای تمدن‌های بسیار کهن در ایران است. در شهر سوخته و شوش آثاری بسیار شبیه به اختر کاویان به چشم می‌خورد. پس از آن در دوره هخامنشیان هم شمایلی مشابه در آثار دیده می‌شود. تاریخ‌نگاران درباره جایگاه قابل توجه درفش کاویانی در دوران اشکانیان و به ویژه ساسانیان نوشته‌اند.

از آنجایی که ایران کشوری تاریخی با پیشینه قابل توجه است، درفش‌ها و پرچم‌های گوناگونی را در طول تاریخ داشته است. با این حال درفش کاویانی مشهور ترین درفش ایران در طول تاریخ بوده و همواره در فرهنگ ایرانی جایگاه والایی داشته است. در این جستار تلاش کرده‌ایم نگاره‌هایی از درفش‌های ایران در دوره‌های گوناگون آماده کنیم.

زینب موسوی به صورت آشکار گفت که به خاطر توهین به فردوسی عذرخواهی نمی‌کند و نحوه برخورد نهادهای رسمی با او تبعیض ساختاری علیه فرهنگ ایرانی را نشان می‌دهد! البته نه توهین زینب موسوی قابل دفاع است، نه توهین‌هایی که به او شد. اگر بخواهیم دم از آزادی بیان بزنیم نباید از واکنش دیگران هم ناراحت شویم. از سوی دیگر اگر بخواهیم اخلاق مدار باشیم، باید خود را جای دیگران بگذاریم و احساسات دیگران را درباره سخن‌های خود درک کنیم.

جامعه ما بیش از هر زمان به همین نگاه نیاز دارد: توجه به ریشه‌های فرهنگی ایرانی، همراه با دوری از هرگونه افراط‌گرایی و تکیه بر خِرَد، سودمندی و گزینش واقع‌بینانه بهترین عناصر فرهنگ‌ها. این رویکرد همان چیزی است که خِرَدمندان ایران باستان هم می‌گفتند. دورانی که شکوه تمدنی ایرانی و بهره‌گیری از دستاوردهای دیگر تمدن‌ها به اوج رسید.

در جوامع باستانی و کهن مانند مصر باستان، قبایل تُرک‌تبار کهن و حتی یهودیان ازدواج‌هایی که امروز ازدواج با محارم خوانده می‌شوند، وجود داشته است ولی هیچگاه آنقدر وسیع نبوده است که اکثریت مطلق جامعه را در بر بگیرد. برخی این پدیده را به اشتباه ویژه ایران باستان می‌دانند ولی در اقوام و ملل دیگر هم وجود داشته است.

جایگاه درفش کاویانی در جهان اساطیری ایرانیان بسیار قابل توجه و حتی شگفت آور است. در شاهنامه، مهمترین و ارزشمندترین درفش ایرانیان همانا درفش کاویانی است که می‌توان از آن با عنوان درفش میهنی ایران نام برد. ایرانیان برای درفش کاویانی جانفشانی می‌کردند و دشمنان هم نیروی ایران را در درفش کاویانی می‌دانستند و می‌خواستند آن را به چنگ آورند.

تک همسری کوروش بزرگ در منابع اشتراک دارد. از منابع یونانی، منابع بابلی و کتیبه بیستون می‌توان این موضوع را فهمید. در منابع بابلی از برگزاری مراسم سوگواری بزرگ برای وی سخن به میان می‌آید. با توجه به خوشنامی کوروش بزرگ در منابع و منش کوروش بزرگ، تعجبی ندارد که او یک همسر برگزیده باشد.

با توجه به منابع تاریخی هیچ کجا اثری از ازدواج کوروش با محارم نیست. کوروش ستیزان صرفا از برخی اختلاف منابع سوء استفاده کرده‌اند و نهایتا با حذف بخش های دلخواه منبع گفته خود را کتزیاس معرفی می‌کنند! ولی کتزیاس که دختر آستیاگ را به عنوان همسر کوروش معرفی می‌کند، اظهار می‌دارد که کوروش و آستیاگ نسبت خانوادگی نداشته‌اند پس اصلا خاله کوروش بزرگ نبوده و ازدواج با محارم نبوده است.

در یک مسابقه شبکه خانگی طرح‌هایی از آثار به جا مانده از کاخ‌های پارسه دیده می‌شود و در میانه طرح اختر کاویان به چشم می‌خورد. به اختر کاویان که نماد باستانی و میهنی ایران است سنگ می‌زنند تا ویران شود! این کار نادرست یادآور یکی از داستان‌های شاهنامه است که دشمنان ایران می‌خواستند درفش کاویانی را به چنگ آورند. این دشمنان باور داشتند این درفش به ایرانیان نیرو می‌دهد و نباید در دست ایرانیان باشد.