توهین

زینب موسوی به صورت آشکار گفت که به خاطر توهین به فردوسی عذرخواهی نمی‌کند و نحوه برخورد نهادهای رسمی با او تبعیض ساختاری علیه فرهنگ ایرانی را نشان می‌دهد! البته نه توهین زینب موسوی قابل دفاع است، نه توهین‌هایی که به او شد. اگر بخواهیم دم از آزادی بیان بزنیم نباید از واکنش دیگران هم ناراحت شویم. از سوی دیگر اگر بخواهیم اخلاق مدار باشیم، باید خود را جای دیگران بگذاریم و احساسات دیگران را درباره سخن‌های خود درک کنیم.

در یک مسابقه شبکه خانگی طرح‌هایی از آثار به جا مانده از کاخ‌های پارسه دیده می‌شود و در میانه طرح اختر کاویان به چشم می‌خورد. به اختر کاویان که نماد باستانی و میهنی ایران است سنگ می‌زنند تا ویران شود! این کار نادرست یادآور یکی از داستان‌های شاهنامه است که دشمنان ایران می‌خواستند درفش کاویانی را به چنگ آورند. این دشمنان باور داشتند این درفش به ایرانیان نیرو می‌دهد و نباید در دست ایرانیان باشد.

روانشاد علیرضا شجاع‌پور: فردوسی را خواب دیدم و به او گفتم به تو نا سزا گفتند، فردوسی هم از من پرسید، به چه زبانی به من ناسزا گفتند؟ من هم گفتم فارسی و او گفت اصلا مهم نیست، بگو فارسی صحبت کنند، به من هر چه می‌خواهند بگویند!

در آن مداحی، بسیاری از مفاخر شعر و ادب پارسی (فردوسی، حافظ، مولوی، نظامی و…)، به فدای شاعر «بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا» خوانده شدند!! سوال آنجاست که آیا مداح مورد بحث (یا شاعر) درباره شاعر «بر مشامم می‌رسد» پژوهشی کرده است؟! بر اساس گفته دکتر حشمت‌الله‌ پاک‌طینت، شاعر شعر «بر مشامم می‌رسد» ناصرالدین شاه قاجار است... چه اشعار شاعران فدای ناصرالدین شاه شده باشند و چه خود شاعران، چیزی تغییر نمی‌کند. یک شعر اشتباه گفته شده که گویا دلیل اصلی آن ناتوانی شاعر در انتقال مفاهیم بوده است.